"Η Ευρώπη θα μπορούσε να γίνει εργαστήριο για την ειρηνική συνύπαρξη"

Με κεντρικό θέμα «Συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και στη Νότια Ασία. Τί μπορεί να κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση», συνήλθε από τις 18 ως τις 20 Μαρτίιου στο Μπορντώ η εαρινή Γενική Συνέλευση της COMECE (Επιτροπής καθολικών Ιεραρχιών των κρατών της Ενωμένης Ευρώπης). Παράλληλα εγκαινιάστηκαν τα νέα κτίρια της Επιτροπής με λειτουργία στο παρεκλήσι των Αγίων Βενεδίκτου και Βενεδίκτης του Σταυρού, που βρίσκεται στην είσοδο του κτιρίου προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Βρυξελλών Καρδιναλίου Danneels.
ο Πρόεδρος του COMEC, Σεβ/τος Adrianus van Luyn, επίσκοπος του Ρόττερνταμ, εξέφρασε την ευχή ότι το νέο αυτό σπίτι θα εξυπηρετήσει την ψυχή και την ενότητα της Ευρώπης.

Ο Ευρωπαίος Επίτροπος Vladimir Spidla τόνισε τη σημασία που “έχει η ύπαρξη ενός τέτοιου χώρου ανταλλαγής απόψεων σχετικά με ζητήματα τα οποία είναι, στο επίκεντρο της οικοδόμησης μιας κοινωνικής Ευρώπης και οι εκκλησίες μπορούν να φωτίσουν όλο το φάσμα των ζητημάτων αυτών".

Από την πλευρά του ο εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου Γερμανός ευρωβουλευτής Ingo Friedrich, παρατήρησε ότι “οι Εκκλησίες ήταν και παραμένουν σημαντικοί και αξιόπιστοι εταίροι για τη χάραξη πολιτικής”.
Οι βασικοί εισηγητές ήταν ο π. Klaus Krämer ο κ. Christian Jouret εκ μέρους της Γραμματείας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ κ. Jaap de Hoop Scheffer που ενημέρωσε το Συμβούλιο για την κατάσταση που επικρατεί στο Αφγανιστάν καθώς και ο κ. Othmar Öhring, που παρουσίασε έκθεση για την κατάσταση των Ανθρωπίνων Διακαιωμάτων στην Τουρκία. Μετά την ομιλία του κ. Othmar Öhring ο Έλληνας Αρχιεπίσκοπος των εν Αθήναις Καθολικών,
κ. Νικόλαος βρήκε την ευκαιρία να αναφερθεί στο θέμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, η οποία παραμένει επί τόσα χρόνια κλειστή και στερεί τη δυνατότητα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο να μορφώνει νέους κληρικούς.
Η COMECE ενέκρινε επίσης μια δήλωση σε σχέση με τις ευρωπαϊκές εκλογές της 4ης-7ης Ιουνίου 2009 με την οποία καλεί “τους πολίτες της ΕΕ, και ιδίως τους Χριστιανούς, να ασκήσουν τα δικαιώματά τους ως ψηφοφόροι, προκειμένου να συμβάλουν σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση όπου “όλοι οι Ευρωπαίοι θα αισθανθούν σαν το κοινό τους σπίτι”".
Σε συνέντευξή του στο δίκτυο “Servizio informazione Religiosa” στο περιθώριο των εργασιών ο Αρχιεπίσκοπος του Μπορντό Jean Pierre Ricard, τόνισε ότι, «η Ευρώπη έχει μια μοναδική ευθύνη: μπορεί να μετατραπεί σε ένα εργαστήριο, όπου χριστιανοί και μουσουλμάνοι έχουν τη δυνατότητα να αποδείξουν στον κόσμο ότι είναι πράγματι δυνατόν να ζήσουν μαζί, αρμονικά, με ένα τρόπο που να βασίζεται στην αμοιβαία κατανόηση και το σεβασμό στο συνάνθρωπο».
Οι Ευρωπαϊκές εκκλησίες, βρίσκονται αντιμέτωποι με την αυξανόμενη παρουσία των μουσουλμανικών πληθυσμών στις ευρωπαϊκές χώρες. “Η παρουσία τους αλλάζει τον παραδοσιακό ιστορικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό υπόβαθρο της Ευρώπης, ότι πριν από μερικές δεκαετίες κυριαρχούσε ο χριστιανισμός”, τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Ricard.

Πηγές:

COMMISSIO EPISCOPATUUM COMMUNITATIS EUROPENSIS

http://www.comece.org/comece.taf?_function=news&_sub=&id=2&language=en

Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

http://www.cen.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=416&Itemid=1

Ακόμη τρεις χριστιανοί δολοφονήθηκαν στο Ιράκ. Θύματα θρηκευτικής βίας και τυφλού μίσους

Τρεις χριστιανοί δολοφονήθηκαν σε διαφορετικές πόλεις του Ιράκ τη νύχτα της περασμένης Κυριακής. Η Susan Latif David και η πεθερά της, Muna Banna David, Χαλδαίοι Καθολικοί, δολοφονήθηκαν από άγνωστους οπλοφόρους μέσα στο σπίτι τους στο Κιρκούκ. Την ίδια νύχτα σε άλλο σημείο της πόλης δολοφονήθηκε από αγνώστους ο Ορθόδοξος Σύριος, Bassel (Βασίλειος) Shada, ενώ τραυματίστηκαν ο αδελφός του, Thamir, και ο πατέρας του Yousif. Σε δηλώσεις του ο Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Louis Sako, χαρακτήρισε τις δολοφονίες προμελετημένες και υποστήριξε ότι τα θύματα χτυπήθηκαν εξαιτίας της θρησκείας τους και οι δράστες είχαν σαν στόχο να τους αναγκάσουν να φύγουν.
Η κηδεία των θυμάτων, πραγματοποιήθηκε σήμερα Τρίτη στον καθεδρικό ναό της Ιεράς Καρδίας στο Κιρκούκ, και την παρακολούθησαν συντετριμμένοι εκατοντάδες χριστιανοί του Ιράκ. (φωτό).
Την αλληλεγγύη του προς τη Χριστιανική κοινότητα εξέφρασε ο Ιρακινός αντιπρόεδρος Adel Abdul Mahdi, που κάλεσε τους Χριστιανούς «να μην εγκαταλείψουν τη χώρα», και ζήτησε από τη διεθνή κοινότητα για «υποστήριξη στις προσπάθειες εναντίον της τρομοκρατίας». Οι επιθέσεις αυτές έγιναν μετά ένα μήνα μετά τις δολοφονίες πέντε χριστιανών μεταξύ 31 Μαρτίου και 4 Απριλίου στο Κιρκούκ, τη Μοσούλη και τη Βαγδάτη.

Ο Αρχιεπίσκοπος Sako είχε τότε προειδοποιήσει ότι η πιθανή αποχώρηση των στρατευμάτων των ΗΠΑ από την περιοχή είναι πιθανό να τη βυθίσει τη χώρα «στην εμφύλια σύγκρουση».
Τα περιστατικά μπορεί να συνδέονται με τη συνεχιζόμενη αβεβαιότητα για το πολιτικό μέλλον του Κιρκούκ το οποίο βρίσκεται στην ημιαυτόνομη Κουρδική περιοχή και είναι αμφίβολο εάν θα παραμείνει υπό τον έλεγχο της Βαγδάτης.

Πηγές:
http://www.catholic.org/international/international_story.php?id=33376
china view
http://news.xinhuanet.com/english/2009-04/27/content_11267833.htm

Το μόνο που κάνουν οι Σομαλοί πειρατές είναι να υλοποιούν τα δόγματα της Τζιχάντ

Του Raymond Ibrahim

Δημοσιεύτηκε στο Pazamas Media στις 17 Απριλίου 2009

Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης πειρατείας στη θάλασσα της Σομαλίας, ο Αμερικανός πλοίαρχος Ρίτσαρντ Φίλιπς, είχε κρατηθεί σαν όμηρος από τους πειρατές.
Ο Charles Krauthammer, αναλυτής του δικτύου Fox News, κατέληξε με βεβαιότητα στο συμπέρασμα, ότι «τα καλά νέα είναι ότι αυτοί, (οι πειρατές) δεν είναι οπαδοί της τζιχάντ. Εάν τους ομήρους είχαν συλλάβει μαχητές της τζιχάντ, τότε θα επρόκειτο για μια παρτίδα θανάτου. Αλλά οι άνθρωποι αυτοί δεν ενδιαφέρονται να γίνουν μάρτυρες, νοιάζονται μόνο για τα χρήματα».
Στην πραγματικότητα, το μόνο καλό νέο είναι ότι ο Ρίτσαρντ Φίλιπς, τελικά διασώθηκε. Τα κακά νέα είναι ότι αυτοί που δείχνουν να είναι μια συμμορία πειρατών, που αναζητούν τη λεία τους ανοικτή θάλασσα μπορεί στην πραγματικότητα να έχουν σχέση με την τζιχάντ, όπως προκύπτει τόσο από την ισλαμική θεολογία όσο και από την Ισλαμική ιστορία.
Πράγματι, η πρώτη τζιχάντ που αντιμετώπισε το νεοσύστατο τότε κράτος των ΗΠΑ, ήταν ο πόλεμος με τους Μπαρμπαρίνους πειρατές στα ανοικτά των ακτών της Βόρειας Αφρικής (ήταν στις αρχές του 1801, ακριβώς 200 χρόνια πριν από την 11η Σεπτεμβρίου 2001). Γράφοντας στην τριμηνιαία επιθεώρηση «Μέση Ανατολή» ένα χρόνο πριν οι πειρατές της Σομαλίας γίνουν πρωτοσέλιδο, ο Αμερικανός πλοίαρχος Melvin Ε. Lee (και ποιος ξέρει εκτός από τις θεωρίες τι μπορεί να έχει μάθει στην πράξη, (εκτός από τις θεωρίες) ο πλοίαρχος Phillips, αναφέρει: «Αυτό που διαπίστωσαν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι, ήταν πως οι ηγέτες των Μπαρμπαρίνων θεωρούσαν την πειρατεία, σα νόμιμη τζιχάντ. Ο πρόεδρος Θωμάς Τζέφερσον είχε κάποτε στο Παρίσι μια σχετική συνομιλία με τον Πρέσβη της Τρίπολης Abdrahaman, κατά την οποία άκουσε, ότι, σύμφωνα με το Κοράνι, όλοι οι χριστιανοί είναι αμαρτωλοί, ήταν “δικαίωμα καθήκον κάθε μουσουλμάνου να τους πολεμά, όπου τους έβρισκε και αν μπορούσε να τους υποδουλώνει”».
Και συνεχίζει: «Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα όσοι χαράζουν τις πολιτικές είναι η αντικειμενική θεώρηση της πορείας της Ισλαμικής Τζιχάντ στους αιώνες και η ανάπτυξη μιας στρατηγικής που θα οδηγήσει τη Δύση σε μία ρεαλιστική πολιτική απέναντι στο φαινόμενο αυτό. Η αδυναμία μας να κατανοήσουμε τις ρίζες της Τζιχάντ, είναι αποτέλεσμα ενός ηθικού σχετικισμού που έχει εξέχουσα θέση στη σύγχρονη δυτική φιλελεύθερη σκέψη».
Το τελευταίο αυτό σημείο είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό. Ενώ η ηγεσία των ΗΠΑ είναι σε θέση να μιλά για την ιστορία μπορεί και να την διαστρεβλώνει μέσω αυτού του «ηθικού σχετικισμού». στόμα ιστορία, το ίδιο συμβαίνει με τη συνήθεια που στρεβλώνουν το παρελθόν μέσω αυτών "ηθικό σχετικισμό."
Η Hillary Clinton, για παράδειγμα, σε μια συνέντευξη Τύπου σχετικά με την απαγωγή του Αμερικανού πλοιάρχου στη Σομαλία, είχε κάνει μια ενδιαφέρουσα αναφορά στο πόλεμο με τους Μπαρμπαρίνους, λέγοντας, και εδώ γελάνε, ότι όπως η Αμερική είχε συνεργαστεί τότε με το Μαρόκο, «και εργάστηκαν από κοινού για την καταπολέμηση της πειρατείας, στα ανοικτά του Μαρόκου, έτσι θα εργαστούμε και τώρα για να σταματήσει αυτό το είδος της εγκληματικής δραστηριότητας οπουδήποτε στην ανοιχτή θάλασσα».

Αν βάλουμε τα ιστορικά ανέκδοτα στην άκρη, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, σε γενικές γραμμές, η τζιχάντ έχει διάφορες εκφάνσεις. Ότι δεν περιορίζεται σε γενειοφόρους που εφορμούν στις μάχες ουρλιάζοντας «Allah Akbar» ή ενεδρεύουν στις σπηλιές του Αφγανιστάν. Υπάρχει και η Τζιχάντ της γλώσσας δηλαδή της προπαγάνδας και, αντίστοιχα, μία από τις σημαντικότερες μορφές της τζιχάντ, ή «τζιχάντ χρημάτων." Όταν ο μουσουλμάνος υποστηρίζει με χρήματα το έργο της ένοολης τζιχάντ, εκπληρώνει το καθήκον του με τον καλύτερο τρόπο, όπως υποστηρίζεται σε πολλούς στίχους του Κορανίου (βλ. 9:20, 9:41, 9:60, 49:15, και 61:10-11) αλλά στις ερμηνείες τους.

Ο ίδιος ο Μωάμετθ με ένα κανονικό Hadith (συλλογή του al-Tirmidhi), είπε: "Αυτός που εξοπλίζει έναν Mujahid θα λάβει το μισθό του από τον Αλλάχ σα να είναι ο ίδιος Mujahid». Επιπλέον, η ναυτική τζιχάντ, που στη Δυτική ορολογία είναι γνωστή σαν «πειρατεία», ανήκει στα αμαρτήματα που συγχωρούνται αν γίνονται στα πλαίσια του πολέμου κατά των απίστων. Και όπως και ο στρατιώτης Mujahid, ο πειρατής θα λάβει στον Παράδεισο διπλή ανταμοιβή. (βλ. Majid Khadduri War and Peace in the Law of Islam, p. 113).). Υπάρχει και κάτι περισσότερο. Ο Ισλαμικός νόμος, (Σαρία), και ερμηνεύει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που υλοποιούν τη τζιχάντ, οι ισλαμιστές στην ηπειρωτική Σομαλία τις απαγωγές την απαίτηση καταβολής λίτρων και τη δουλεία.
Η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ θα πρέπει να κατανοήσει αυτή τη διάσταση καθώς θα χειρίζεται την τύχη των 200 ομήρων που κρατούν οι Σομαλοί αντάρτες.
Σύμφωνα με τη Σαρία, υπάρχουν μόνο τέσσερις τρόποι για να μεταχειριστεί κάποιος τον όμηρο που προέρχεται από τους «απίστους»: 1) η εκτέλεση, 2) εξανδραποδισμός, 3) Ανταλλαγή με μουσουλμάνους που είναι κρατούμενοι ή 4) με αντάλλαγμα τα λύτρα. Όσοι όμηροι δεν είχαν κάποια τύχη ανάλογη με αυτές τις εκδοχές παραμένουν σκλάβοι των Σομαλών.
Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην περίπτωση της Καναδού δημοσιογράφου Amanda Lindhout, που βρίσκεται όμηρος στα χέρια των Σομαλών που ζητούν δυόμιση εκατομμύρια δολάρια σα λύτρα. Η Amanda Lindhout είχε απαχθεί πριν οκτώ μήνες, είχε βιαστεί και φυλακιστεί από τους Σομαλούς ισλαμιστές που την θεωρούν σήμερα «ιδιοκτησία» τους - ή, σύμφωνα με τα λόγια του Κορανίου (4:3), είναι ma malakat aymankum, δηλαδή περιουσιακό στοιχείο εκείνου που την απέκτησε στον πόλεμο με την ισχύ της Τζιχάντ.
Ο όρος (ghanima) αφορά ειδικά για εκείνα που αποκτήθηκαν με τη βία από μη μουσουλμάνους. Περιλαμβάνει, ωστόσο, όχι μόνο περιουσία (κινητή ή ακίνητη), αλλά και πρόσωπα, είτε με την ιδιότητα του asra (αιχμάλωτοι πολέμου) ή του SABI (γυναίκες και παιδιά).

Αν ο δούλος είναι γυναίκα, ο ιδιοκτήτης έχει το δικαίωμα να διατηρεί σεξουαλική σχέση μαζί της, χρησιμοποιώντας την σαν «παλλακίδα». (Khadduri, σ. 119, 131). Τέλος, για τους αναγνώστες εκείνους που αρνούνται να ερμηνεύουν τα γεγονότα της σύγχρονης εποχής υπό το πρίσμα «απηρχαιωμένων» ιστορικών στοιχείων ή απόκρυφων θρησκευτικών δογμάτων ιδού μια έκθεση των Reuters τον Αύγουστο του 2008 που αποκαλύπτει αυτό που οι αναλυτές ακόμη απορρίπτουν, ότι οι συμμορίες των πειρατών της Σομαλίας, μπορεί να έχουν άμεση σχέση με την ηπειρωτική χώρα, αν όχι με τη διεθνή Τζιχάντ. Η έκρηξη των κρουσμάτων της πειρατείας που παρατηρούμε αυτό το μήνα στα ανοικτά των ακτών της Σομαλίας, είναι η αυξανόμενη χρηματοδότηση της εξέγερσης στην ξηρά, όπως τα λύτρα των αεροπειρατειών που κατέληγαν στους ισλαμιστές αντάρτες.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, τα χρήματα που αποκτώνται από την πειρατεία και χρησιμοποιούνται για την υποστήριξη της οργάνωσης al-Shabaab στην ξηρά. Η Al-Shabaab («Η νεολαία»), είναι φυσικά, η Αλ Κάιντα και είναι στενά συνδεδεμένη με τους ισλαμιστές που έχουν αναλάβει σήμερα την εξουσία στη Σομαλία. Έτσι, ακόμη και αν συμφωνήσουμε με τα λόγια του Krauthammer, ότι «αυτά τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται για το μαρτύριο, αλλά για το χρήμα», τα γεγονότα παραμένουν. Ανεξάρτητα από τα «πραγματικά» κίνητρα, ένα μέρος των χρημάτων, το μεγαλύτερο, χρησιμοποιείται για την χρηματοδότηση της τζιχάντ. Και εκείνοι οι «πειρατές» που σκοτώθηκαν από τους στρατιώτες των ΗΠΑ (τους «απίστους») είναι πολύ πιθανό να χαρακτηρίζονται από τους συντρόφους τους «μάρτυρες».
Μήπως αυτό σημαίνει ότι όλοι οι πειρατές που χρηματοδοτούν τους μουσουλμάνους μαχητές είναι ενταγμένοι στην τζιχάντ και επιδιώκουν διακαώς να γίνουν «μάρτυρες»; Όχι βέβαια. Αλλά είναι μια υπόμνηση ότι αυτό που μπορεί να φαίνεται στους Αμερικανούς ως «εγκληματικές δραστηριότητες» σύμφωνα με τη διατύπωση της Hillary έχει μακρά παράδοση και, μέσα σε ένα ισλαμιστικό πλαίσιο, μπορεί να γίνει η μέθοδος για την υλοποίηση αυτής της τρέλας. Από την εποχή του Μωάμεθ του 7ου μέχρι τους Μπαρμπαρίνους πειρατές και τη σύγχρονη πειρατεία των Σομαλών, υπάρχει μια αλυσίδα από επιδρομές και μουσουλμανικές κατακτήσεις. Και μπορεί η σύγχρονη πειρατεία στις ακτές της Σομαλίας να ξεκίνησε από την επιθυμία για λεηλασία και προσπορισμό πλούτου και όχι από την θρησκεία καθεαυτή αλλά εφόσον τα δόγματα της Τζιχάντ συνεχίζουν να επενδύουν τις εγκληματικές συμπεριφορές με τον μανδύα της ευηποληψίας και της ευλάβειας, οι δραστηριότητες αυτές θα εντάσσονται στα πλαίσια του «ιερού πολέμου» ανεξάρτητα από το αρχικό τους κίνητρο.

Το αρχικό κείμενο δημοσιεύεται στη διεύθυνση:

http://pajamasmedia.com/blog/what-piracy-this-is-the-same-old-jihad/

Ο Raymond Ibrahim είναι ο διευθυντής του Φόρουμ στη Μέση Ανατολή Middle East Forum και συγγραφέας του έργου Al Qaeda Reader, ενώ έχει μεταφράσει και συγγράψει πολλά κείμενα για τη θρησκευτική προπαγάνδα.

Βλέπε επίσης:

Ένας εύκολος στόχος.

Εξτρεμιστές που εκπαιδεύτηκαν στα στρατόπεδα της Σομαλίας επιστρέφουν στην Ευρώπη

Ένας εύκολος στόχος.

Του Michael Rubin*

Στις 13 Απριλίου η Roxana Saberi, μια 31χρονη Ιρανοαμερικανή δημοσιογράφος, κάθισε στο εδώλιο ενός ιρανικού επαναστατικού δικαστηρίου, προκειμένου να αντιμετωπίσει κατηγορίες για κατασκοπεία σε βάρος της χώρας και υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών. Στις 18 Απριλίου το δικαστήριο βρήκε τη Saberi ένοχη για όλες τις κατηγορίες και την καταδίκασε σε κάθειρξη οκτώ ετών.
Η υπόθεση μοιάζει με εκείνη της Farzad Bazoft της δημοσιογράφου που εκτελέστηκε από τον «φιλοδυτικό» Σαντάμ Χουσεΐν το 1990. Είναι χρήσιμο να συγκρίνουμε τις δύο περιπτώσεις, και να αναρωτηθούμε κατά πόσο η Δύση μπορεί να σήμερα να αποφύγει στην περίπτωση του Ιράν τα ίδια λάθη που έκανε με τον Σαντάμ Χουσεΐν σχεδόν δύο δεκαετίες πριν.
Οι κατηγορίες εναντίον της Saberi είναι κατασκευασμένες. Απλά ήταν ο εύκολος στόχος. Ήταν ο εύκολος στόχος και συνελήφθη γιατί πρόβαλε μια διπλωματική δήλωση. Από το 2003, η Saberi εργάστηκε σαν ανεξάρτητη δημοσιογράφος, και δημοσίευσε πολλά θέματα στις εκπομπές του BBC, του Fox, και του NPR.
Οι περισσότεροι από τους δυτικούς δημοσιογράφους που εργάζονται στην Ισλαμική Δημοκρατία αυτολογοκρίνονται για να μπορέσουν να μείνουν στη χώρα και να κάνουν τη δουλειά τους.

Τα Υπουργεία Πληροφοριών, Εξωτερικών και Πολιτισμού και τού Ισλαμικού Προσανατολισμού έχουν συντάξει «μαύρες λίστες» ξένων υπηκόων και παρακολουθούν τους δημοσιογράφους που δημοσιεύουν θέματα το περιεχόμενο των οποίων δεν αρέσει στις ιρανικές αρχές. Η θεώρηση της βίζας είναι ένα σπάνιο αγαθό στο Ιράν ακόμη και για όσους δεν είναι δημοσιογράφοι και δεν είναι λίγες οι φορές που οι άδειες παραμονής ξένων δημοσιογράφων δεν ανανεώνονται ή ανακαλούνται.
Η Saberi, ξέφευγε από τις δυσκολίες αυτές χρησιμοποιώντας στα ταξίδια της ιρανικό διαβατήριο. Όμως ούτε αυτό ήταν ακίνδυνο.
«Η γυναίκα αυτή μπήκε στη χώρα σαν πολίτης του Ιράν. Διαθέτει ιρανικό διαβατήριο. Ακόμη και αν έχει και άλλη ιθαγένεια, αυτό δεν θα επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσουμε την περίπτωση της» είπε ο εισαγγελέας, Χασάν Haddad.
Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν διαμαρτυρηθεί για τη σύλληψη, αλλά έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι οι Ιρανοί δεν θα λάβουν σοβαρά υπόψη τους τις αντιδράσεις αυτές.
Στην πραγματικότητα η τύχη της Saberi είναι στον αέρα. Ο Ρόμπερτ Μακέη, ένας blogger που εργάζεται για την εφημερίδα New York Times, διατύπωσε την εικασία ότι οι ιρανικές αρχές μεταχειρίζονται την ομηρία της Saberi σαν διαπραγματευτικό χαρτί για να πετύχουν την απελευθέρωση των πέντε Ιρανών που θεωρούνται μέλη της Δύναμης Qods και που συνελήφθησαν τον Ιανουάριο του 2007, από τις αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ.

Αυτό είναι εύλογο. Αλλά για τον Obama, τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις είναι ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι για να το παίξει.
Πρώτον, δεν είναι φρόνιμο να εξομοιώσει μία αθώα αμερικανίδα δημοσιογράφο με ιρανούς στρατιωτικούς ειδικούς στον ανορθόδοξο πόλεμο που είχαν σκοπό να σκοτώσουν Αμερικανούς στρατιώτες και ιρακινούς πολίτες.
Μεταξύ του 1984 και του 1992, τρομοκράτες - οι περισσότεροι από τους οποίους συνδέονταν με τη Χεζμπολάχ – είχαν απαγάγει 24 Αμερικανούς. Σκότωσαν αρκετούς με πιο γνωστούς, τον πρώην σταθμάρχη της CIA William Francis Buckley και τον συνταγματάρχη William R. Higgins ο οποίος είχε απαχθεί ξαφνικά ενώ συμμετείχε σε μια ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ στο Λίβανο. Και όταν ο Ρέιγκαν προσπάθησε να ανταλλάξει τους υπολοίπους με όπλα η ανακωχή κράτησε μόνο μέχρι να τους τα στείλει. Τότε οι τρομοκράτες απήγαγαν τρεις ακόμη Αμερικανούς.
Υπάρχει και ένα πιο επικίνδυνο σενάριο. Καθ 'όλη τη δεκαετία του 1980, η εξωτερική πολιτική των «ρεαλιστών» διπλωματών των Ρίγκαν και Μπούς καθώς και μια σειρά από βουλευτές και γερουσιαστές, ζητούσαν συνεργασία με τον Σαντάμ Χουσεΐν, επειδή τον θεωρούσαν μετριοπαθή και ένα προπύργιο κατά του ισλαμισμού.

Η άποψη ότι ο Σαντάμ είναι επικίνδυνος θα αναπτυχθεί στη Δύση μετά το 1990, και δύο χρόνια αργότερα από τη στιγμή που ο ιρακινός ηγέτης είχε παραλάβει τα χημικά με τα οποία βομβάρδισε την Halabja και άλλες ιρακινές κουρδικές πόλεις και χωριά.
Η Δύση πείστηκε όταν το ιρακινό καθεστώς εκτέλεσε τον Farzad Bazoft και τότε η US News & World Report δημοσιευσε ένα πορτρέτο του Χουσεΐν με τη λεζάντα «ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στον κόσμο».
Οι ομοιότητες μεταξύ του Bazoft και της Saberi είναι δυσάρεστες. Ο Bazoft ήταν επίσης ήταν 31 ετών. Αν και ήταν Βρετανός πολίτης, επειδή γεννήθηκε στη Βρετανία, ήταν εντούτοις ιρανικής καταγωγής. Και οι δυο ήσαν φιλόδοξοι και τολμηροί.
Ο Bazoft, εργαζόταν για τον «παρατηρητή», τη Κυριακάτικης έκδοσης της Guardian.
Η Ιρακινή ασφάλεια συνέλαβε την Bazoft το Σεπτέμβριο του 1989, με την κατηγορία ότι συμετείχε σε σαμποτάζ κατά ιρακινών στρατιωτικών εγκαταστάσεων νότια της Βαγδάτης.

Όπως και στην περίπτωση της Saberi, η δίκη του Bazoft έγινε στις 10 Μαρτίου 1990, χωρίς να επιτραπεί η είσοδος σε ξένους παρατηρητές. Στις 15 Μαρτίου ο Bazoft, απαγχονίστηκε.
Τότε οι αρχές του Ιράκ χρησιμοποιώντας γλώσσα ανάλογη με αυτή που χρησιμοποιούν σήμερα οι Ιρανοί αξιωματούχοι, είπαν –μέσω του Ιαρακινού πρέσβη στο Παρίσι- ότι δεν δέχονται συμβιβασμούς γιατί οι δυτικοί πολίτες χρησιμοποιούνταν για να εκβιάσουν τη Βαγδάτη και είχαν «χάσει την εκτίμηση του Σαντάμ Χουσεΐν». Στις 26 Μαρτίου 1990, ο Αραβικός Σύνδεσμος εξέφρασε «την πλήρη αλληλεγγύη του προς το Ιράκ στον αγώνα του για την υπεράσπιση της κυριαρχίας και της εθνικής ασφάλειας».
Ενώ το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ ανακάλεσε τον Αμερικανό πρέσβη για διαβουλεύσεις, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Douglas Hurd αρνήθηκε να απελάσει τον ιρακινό πρέσβη σπίτι ή διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις. Όταν το 2003, τα συμμαχικά στρατεύματα κατέλαβαν το Ιράκ, διερευνήθηκε η υπόθεση Bazoft . Εντοπίστηκε ο ανακριτής που αναγνώρισε ότι δεν ήταν κατάσκοπος και εκτελέστηκε μετά από απαίτηση του Σαντάμ Χουσείν.
Μπορεί σήμερα η Saberi να μην αντιμετωπίζει την αγχόνη, αλλά δεν είναι ασυνήθιστο κρατούμενοι να πεθαίνουν στις ιρανικές φυλακές κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Just Ρωτήστε απλά την οικογένεια της φωτογράφου Zahra Kazemi, που βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου, μετά την σύλληψή της το 2003.
Ακριβώς όπως ο Αραβικός Σύνδεσμος συσπειρώθηκε γύρω από το Ιράκ και κατά της Δύσης μετά την εκτέλεση του Bazoft, και την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ τέσσερις μήνες αργότερα, έτσι και σήμερα, ο Οργανισμός της Ισλαμικής Διάσκεψης τάσσεται στο πλευρό του Ιράν.

Οι διεθνείς οργανισμοί είναι άστατοι, και σπάνια τηρούν τις βασικές αρχές τους.
Δεν είναι δυνατόν μια βλαβερή ρητορική να επιτρέψει στα κράτη του περιθωρίου να επιβάλουν τις απόψεις τους.
Το 1990, χρειάστηκε να πεθάνει μια νεαρή δημοσιογράφος μόλις 31 χρονών για να ξυπνήσει η Δύση.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να γίνουν οι ίδιες θυσίες και σήμερα.

* Ο Michael Rubin, είναι εκδότης της τριμηνιαίας επιθεώρησης «Μέση Ανατολή», υπότροφος στο American Enterprise Institute και λέκτορας της Ανώτατης Σχολής του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ.

Το κείμενο στα αγγλικά είναι στη διεύθυνση http://www.meforum.org/2125/a-target-of-convenience

Βλέπε επίσης: Το Ιράν εξετάζει την ποινή του θανάτου για "ανήσυχους" bloggers

Μπορεί η Τουρκία να ανήκει στο ΝΑΤΟ;

Το ΝΑΤΟ δέχθηκε ένα δυνατό ράπισμα κατά την 60ή επέτειο, της Συνθήκης της ίδρυσής του και βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα εντελώς καινούργιο πρόβλημα, του ριζοσπαστικού Ισλάμ, όπως εκπροσωπείται από μία πλευρά της Τουρκικής Δημοκρατίας. Αυτό αναφέρει στο δελτίο που δημοσιεύει στο προσωπικό του blog ο Αμερικανός, πανεπιστημιακός και αναλυτής ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής και Ισλάμ, Daniel Pipes.

«Η Άγκυρα, γράφει ο Daniel Pipes, προσχώρησε στο ΝΑΤΟ το 1951 και λίγο αργότερα οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις πολέμησαν μαζί με τους συμμάχους στον πόλεμο της Κορέας. Στη συνέχεια κράτησε για δεκαετίες σκληρή στάση απέναντι στους Σοβιετικούς. Σήμερα η Τουρκία διαθέτει στη Συμμαχία το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το ΝΑΤΟ διαφοροποίησε την αποστολή του και κάποιοι είδαν σα νέο στρατηγικό αντίπαλο το Ισλάμ.

Ήδη από το 1995, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Willy Claes τόνιζε ότι «ο φονταμενταλισμός είναι τουλάχιστον εξ ίσου επικίνδυνος με τον κομμουνισμό».

«Με το τέλος του ψυχρού πολέμου», πρόσθεσε, «η ισλαμική τρομοκρατία εμφανίστηκε ως η μόνη ίσως σοβαρότερη απειλή για το ΝΑΤΟ και την ασφάλεια της Δυτικής Συμμαχίας»
Πράγματι, το ΝΑΤΟ επικαλέστηκε το άρθρο 5 της συνθήκης που αναφέρεται στο δικαίωμα της «συλλογικής αυτοάμυνας» των μελών για να επέμβει το 2001 κατά των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν απαντώντας έτσι στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.

Όταν τον περασμένο Ιούλιο έληξε η θητεια του προηγούμενου Γενικού Γραμματέα Jaap de Hoop Scheffer, στους κόλπους της Συμμαχίας υπήρξε κάποια συναίνεση προκειμένου να τον διαδεχθεί ο πενηνταεξάχρονος Δανός πρωθυπουργός Anders Fogh Rasmussen.

Αλλά ο Fogh Rasmussen ήταν πρωθυπουργός και στις αρχές του 2006, όταν η ξέσπασε η κρίση για τα περίφημα σκίτσα του Μωάμεθ και τότε επέμενε ότι ως πρωθυπουργός δεν είχε καμία αρμοδιότητα να υπαγορεύσει σε μια ιδιωτική εφημερίδα τι μπορεί και τι δεν μπορεί να δημοσιεύσει.

Η τοποθέτηση αυτή του Ραμούνσεν επικρίθηκε από πολλές μουσουλμανικές κυβερνήσεις και προσωπικότητες συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας ο πρωθυπουργός της οποίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, «υπενθύμισε» στον Ραμούνσεν ότι «υπάρχουν όρια στις ελευθερίες».

Τελικά, ο Rasmussen επελέγη με συναίνεση αλλά με μεγάλο τίμημα. Αυτό έγινε δυνατό μετά από εντατικές διαπραγματεύσεις με τον πρόεδρο της Τουρκίας Α. Γκιούλ τις εγγυήσεις του Μπαράκ Ομπάμα που επιβεβαίωσε και ο κ. Ερτογάν και αφού ο Ράμουνσεν υποσχέθηκε να διορίσει δυο Τούρκους και να διασκεδάσει τις ανησυχίες των μουσουλμάνων για τη στάση του στο θέμα των γελοιογραφιών.

Οι παραχωρήσεις του Fogh Rasmussen προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξη της Άγκυρας μπορούν να συναχθούν από τις δηλώσεις του μετά την ανακοίνωση του διορισμού του:

«Ως γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, θα κάνω μια πολύ σαφή προσέγγιση του μουσουλμανικού κόσμου προκειμένου να εξασφαλίσω τη συνεργασία και να προχωρήσει ο διάλογος με το μουσουλμανικό κόσμο. Θεωρώ ότι η Τουρκία είναι μια πολύ σημαντική σύμμαχος και στρατηγικός εταίρος και θα συνεργαστούμε για να εξασφαλιστεί η καλύτερη δυνατή συνεργασία με το μουσουλμανικό κόσμο».

Νομίζουμε ότι δεν βλέπουμε πλέον μπροστά μας ένα ισχυρό ΝΑΤΟ κατά το μοντέλο των Κλάους Αθνάρ που θα οδηγεί τον αγώνα κατά του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αλλά ένα χωλό θεσμό ανίκανο να δράσει εναντίον της κύριας στρατηγικής απειλής εξαιτίας των πιθανών αντιδράσεων ενός κράτους μέλους.
Αλλά η Τουρκία δεν είναι το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το ΝΑΤΟ με το Ισλάμ.
΄Ήδη αναδεικνύεται ένας νέος ψυχρός πόλεμος στη Μέση Ανατολή με την Τεχεράνη να συνεργάζεται με μια φατρία του Ριάντ.

Η Άγκυρα έχει επανειλημμένα ταχθεί υπέρ του Ιρανού πρωθυπουργού Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ στο θέμα της ανάπτυξης του πυρηνικού προγράμματος, της ανάπτυξης του ιρανικού πετρελαίου τομέα, τη μεταφορά όπλων προς την ιρανική Χεζμπολάχ, υποστηρίζει ανοιχτά τη Χαμάς, έχει καταδικάσει το Ισραήλ και στρέφει την τουρκική κοινή γνώμη εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών.

Επισημαίνοντας τις αλλαγές αυτές, ο αρθρογράφος Caroline Glick προτρέπει την Ουάσιγκτον να «εξετάσει την πιθανή απομάκρυνση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ».

Η διοίκηση Obama δεν συμφωνεί να το κάνουμε αυτό. Αλλά πριν η Άγκυρα ξεδοντιάσει το ΝΑΤΟ, θα πρέπει σαν ψύχραιμοι παρατηρητές, να σκεφτούμε και αυτό το ενδεχόμενο".

Πηγή: http://www.danielpipes.org/6269/does-turkey-still-belong-in-nato

Άνδρας Κουρδικής καταγωγής στη Γερμανία δολοφόνησε την αδελφή του γιατί δεν ήταν παρθένα

Η Γερμανική αστυνομία ανακοίνωσε την Πέμπτη ότι ο βίαιος θάνατος μιας εικοσάχρονης γυναίκας κουρδικής καταγωγής, κοντά στα ολλανδικά σύνορα που στην αρχή είχε αποδοθεί σε ληστεία ήταν ένα έγκλημα για «θρησκευτικούς λόγους» που διέπραξε ο ίδιος της ο αδελφός με τη βοήθεια του πατέρα της.
Σύμφωνα με τις αρχές ο αδελφός της έχει ομολογήσει το έγκλημα ενώ ο πατέρας αρνείται τη συμμετοχή του σε αυτό.
Το θύμα επρόκειτο να παντρευτεί αλλά οι συγγενείς της ανακάλυψαν ότι δεν ήταν παρθένα και είχε υποβληθεί σε μια ή περισσότερες αμβλώσεις.
Το άτυχο κορίτσι είχε φύγει από το σπίτι της τη χρονιά που πέρασε με τη βοήθεια των υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας και είχε φιλοξενηθεί σε καταφύγιο κακοποιημένων γυναικών αλλά στη συνέχεια επέστρεψε στην πατρική στέγη.
Οι Γερμανοί πάντως είναι εξοργισμένοι από τα πρόσφατα πυκνά περιστατικά δολοφονίας νέων γυναικών από οικογένειες μεταναστών.

Πηγή: M&C

Διάβασε επίσης: Ιστοσελίδα στη Δανία διαφημίζει τις παρθενοραφές πριν από το γάμο... Και στην Ελλάδα

Ισπανικό δικαστήριο καταδίκασε ζευγάρι Μαυριτανών γιατί εξανάγκασε την 14χρονη κόρη του να παντρευτεί

Επτά γυναίκες θύματα της σαρία στην Τσετσενία

Γιατί επιτρέπει η Ελλάδα την εφαρμογή της "Σαρία" στο έδαφός της;

Καταδίκη στον Καναδά με τον νέο αντιτρομοκρατικό νόμο

Ένας άνδρας Πακιστανικής καταγωγής καταδικάστηκε σε δωδεκάμιση χρόνια κάθειρξη από Καναδικό δικαστήριο με την κατηγορία ότι προετοίμαζε το 2004, μαζί με ομάδα μουσουλμάνων Βρετανικής υπηκοότητας βομβιστικές επιθέσεις σε ένα κέντρο διασκέδασης ένα εμπορικό κέντρο και εγκαταστάσεις φυσικού αερίου στη Μ. Βρετανία.

Ο εικοσιεννιάχορνος Mohammed Momim Khawaja, είναι ο πρώτος που καταδικάζεται στον Καναδά με τον αντιτρομοκρατικό νόμο, που ψηφίστηκε μετά τις επιθέσεις της 11 Σεπτεμβρίου.

Ο Khawaja που αθωώθηκε για τις περισσότερες κατηγορίες κρίθηκε τελικά ένοχος για την κατηγορία της χρηματοδότησης τρομοκρατικής οργάνωσης.

Διάβασε επίσης:

Εξτρεμιστές που εκπαιδεύτηκαν στα στρατόπεδα της Σομαλίας επιστρέφουν στην Ευρώπη

Αλλάζει η μέθοδος στρατολογίας μαχητών της Τζιχάντ στην Ευρώπη. Θρησκεία των καταπιεσμένων το Ισλάμ

Γερμανία / Βέλγιο: Έρευνες για τρομοκρατία σε τζαμιά και συλλήψεις υπόπτων

Πηγή: International Herald Tribune, The National Post

http://www.nationalpost.com/news/canada/story.html?id=1383300

Η Βρετανία απαγόρευσε την είσοδο σε Λιβανέζο δημοσιογράφο

Ο κ. Ibrahim Moussawi, που είναι γωστός για τις σχέσεις του με την εξτρεμιστική Χεσμπολάχ επρόκειτο να μιλήσει στο London School of Oriental and African Studies. Ο κ. Moussawi είναι αρχισυντάκτης της εφημερίδας Αλ-Intiqad, που συνδέεται με τη Χεζμπολάχ, και παλιότερα είχε εργαστεί ως επικεφαλής του δελτίου διεθνών ειδήσεων στον τηλεοπτικό σταθμό Al-Manar που θεωρείται ο επίσημος σταθμός της Χεζμπολάχ ενώ έχει κατηγορηθεί για αντισημιτιομό. Ο κ. Moussawi είχε προσκληθεί να μιλήσει στις 25 Μαρτίου στο πλαίσιο ενός μαθήματος για το πολιτικό Ισλάμ. Ο Λιβανέζος δημοσιογράφος που θεωρείται ειδικός σε θέματα σχετικά με τη Χεζμπολάχ θα ανέπτυσσε το θέμα «ιστορία, στρατηγική και ιδεολογία» της οργάνωσης και «σημερινή πολιτική και προοπτικές».
Και η Ιρλανδία είχε απαγορεύσει την είσοδο στον κ. Moussawi, το 2007, ενώ τον Φεβρουάριο του 2008, είχε επισκευθεί την Βρετανία παρά τις έντονες αντιδράσεις των συντηρητικών.
Πηγή: The National Post.
http://www.nationalpost.com/news/canada/story.html?id=1383300